สวัสดีค้าบผมโอ๊ดอายุจะ20 เเต่ต้องทำงานหนักเพราะเรียนไม่จบ อยู่มาวันนึงผมเกิดเจ็บปวดที่ขาเพราะทำงานหนักเกินไปในเย็นวันนั้นผมก็เลิกงานมาปกติ เเล้วได้บอกกับเเม่ว่า "เเม่ผมปวดต้นขา"
เเม่ตอบกลับมาว่า เเบบเป็นประโยคที่เรา เเบบไม่คิดว่าจะออกจากปากเเม่ "ไปสร้างอะไรมาหรอ" ผมนิยืนงง เเบบ นี้ทำงานหนักทุกวันไม่ได้หยุดเลย เเต่เเม่ถามผมว่า "ไปสร้างไรมา" เเต่ผมไม่ได้ตอบไม่ได้พูดอะไรออกไปหรอกนะ พอ พรุ่งนี้เช้าก็ไปทำงานปกติ เเต่ที่ไม่ปกติคือขาที่ผมบอกปวดมันปวดมากกว่าเดิมเเล้วก็ไปบอกว่าผมจะลา เเต่เเม่บอก"เเค่นี้เองอดทนเอาหน่อย"ผมก็ไม่ได้พูดอะไร พอไปขึ้นโรงงาน ผมก็ทำงานปกติ ขาก็มาปวดบ้างพอ เดินบ่อยเข้าไปมันก็รู้สึกว่าเเย่กว่าเดิม เเล้วผมก็ขอลาในวันนั้นครึ่ง วันเชื่อมั่ยว่า ผมกลับบ้านมาผมโดน พ่อเลี้ยงบ่นว่า เเบบ
"เเค่หน้าที่ตัวเองเเค่นี้ยังทำไม่ได้ กูก็รับไม่ได้ ถ้าเเบบนั้นก็ทางใครทางมัน"เชื่อมั้ยว่าเเม่ไม่ช่วยผมเเต่ก็ไม่เเปกใจหรอก เเต่ทำอยากรู้ว่าทำไมพวก ท่านไม่เข้าใจผมหน่อยอ่ะ ไม่สงสารผมหรอที่เเบบผมเจ็บขานะมันจะเดินไม่ได้เเล้วอ่ะไม่งั้นผมไม่หยุดหรอก ไม่รู้จะทำไงเเล้วจริงไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังได้บ้าง
เราป่วยเราไม่ไหวเราหยุดงานผิดมั้ยค้าบ
เเม่ตอบกลับมาว่า เเบบเป็นประโยคที่เรา เเบบไม่คิดว่าจะออกจากปากเเม่ "ไปสร้างอะไรมาหรอ" ผมนิยืนงง เเบบ นี้ทำงานหนักทุกวันไม่ได้หยุดเลย เเต่เเม่ถามผมว่า "ไปสร้างไรมา" เเต่ผมไม่ได้ตอบไม่ได้พูดอะไรออกไปหรอกนะ พอ พรุ่งนี้เช้าก็ไปทำงานปกติ เเต่ที่ไม่ปกติคือขาที่ผมบอกปวดมันปวดมากกว่าเดิมเเล้วก็ไปบอกว่าผมจะลา เเต่เเม่บอก"เเค่นี้เองอดทนเอาหน่อย"ผมก็ไม่ได้พูดอะไร พอไปขึ้นโรงงาน ผมก็ทำงานปกติ ขาก็มาปวดบ้างพอ เดินบ่อยเข้าไปมันก็รู้สึกว่าเเย่กว่าเดิม เเล้วผมก็ขอลาในวันนั้นครึ่ง วันเชื่อมั่ยว่า ผมกลับบ้านมาผมโดน พ่อเลี้ยงบ่นว่า เเบบ
"เเค่หน้าที่ตัวเองเเค่นี้ยังทำไม่ได้ กูก็รับไม่ได้ ถ้าเเบบนั้นก็ทางใครทางมัน"เชื่อมั้ยว่าเเม่ไม่ช่วยผมเเต่ก็ไม่เเปกใจหรอก เเต่ทำอยากรู้ว่าทำไมพวก ท่านไม่เข้าใจผมหน่อยอ่ะ ไม่สงสารผมหรอที่เเบบผมเจ็บขานะมันจะเดินไม่ได้เเล้วอ่ะไม่งั้นผมไม่หยุดหรอก ไม่รู้จะทำไงเเล้วจริงไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังได้บ้าง